یکی از یادداشت های کم نظیر روزنامه های ایران نوشته محمد صادقی در روزنامه اعتماد بود که در نگاهی به باغ آبسرواتوار قلمفرسایی کرده بود:
http://www.magiran.com/npview.asp?ID=1594966

You just created the most beautiful masterpiece with your words
Please keep on writing more.

متن بسیار جذابی بود و از خواندن آن لذت بردم .
منهم زمانی به این نتیجه رسیده بودم که خدا وجود ندارد و اگر هم دارد خدای عادلی نیست . با خود میگفتم من ترا رد نمیکنم ولی دلیلی برای دوست داشتنت هم ندارم بنابراین هر کاری ( تنبیهی ) که می خواهی بکن .
سال 1982 برای اولین بار با خدای واقعی آشنا شدم و او زندگی مرا عوض کرد . روزی که انجیل عیسی مسیح را خواندم با خدایی روبرو شدم که تا به آنزمان نمی شناختم . خدای محبت ؛ خدایی که ما را دوست دارد و به دنبال ما است تا ما را با خودش آشنا سازد .
امروز خدا برای من فکر برتر ؛ خالقی در ماورا نیست . او خدایی زنده است که هر روز آرامش و شادی خود را به من هدیه میدهد .
سالهای سال است که رژیم سر جای خودش است و من هم به نوعی ناراحت هستم و هم خوشحال . ناراحت از زجری که مردم میکشند . گرانی ؛ استبداد ؛ و ریاکاری و غیره . و خوشحال از اینکه با آمدن اینها هزاران نفر با خدای واقعی یعنی خدای محبت و خدای زنده آشنا می شوند .
خدا شما را برکت بدهد .
ناصر

با درود بر شما
من نيز دير زماني است خدا را به زادكاهش سبرده ام
بايد اين انديشه بازكو شود تا كساني مثل من احساس تنهايي نكنند

خانم پارسی پور بی دریغ دوستتان دارم. شایسته بهترینها هستید برایتان آرزوی سلامتی میکنم.

جالب است كه در نظام مقدس كنوني محال است دختر بچه اي به فكرش برسد كه مسير آبادان -خرمشهر را پياده طي كند ؛مگر اين كه او دختر فراري باشد و جالب تر اين كه چنان قاچاقچي پارسايي هم پيدا نمي شود؛مگر اين كه مخنث باشد . باور به امكان وقوع چنين حادثه اي براي ما از باور به خدا بسي دشوار تر است .

کافی است که به سجده کردن ادامه دهید . این جوری باید خدا را پرستید . سجده کردن و سجده کردن . علیرغم همه کس و همه چیز. تنها معیار مهم تقسیم آدم ها ایمان و کفر است . بیهوده است اگر کسی خود را در ورای این تقسیم بندی ببیند .

"اما من فرق عمده‌اى با دختران ديگر داشتم و آن اين بود كه فكر مى‌كردم دوشيزه نيستم. ازدواج و دوشيزگى آنچنان به هم تنيده بودند كه چنين به نظر مى‌رسيد اگر دختر نباشيد ازدواج نيز ممكن نيست. اما ذهن من از دوران بسيار نوجوانى بر اين امر معطوف شده بود كه پس دخترى كه دوشيزه نيست چه بايد بكند؟ "
مي بخشيد خانم پارسي پور گرامي ! ولي من متوجه اين قسمت نشدم. چون ظاهرن نقش خيلي مهمي در زندگي شما بازي كرده. "من فكر مي كردم دوشيزه نيستم" دقيقن اين عبارت را نمي فهمم. باز هم از اينكه كنجكاوي مي كنم ببخشيد.

به هر روي از اين جرات شما در بازگويي خاطرات و مسائل شخصيتان سپاسگزارم. اميدوارم كه تلاش هاي شما سازنده باشد.

خانم پارسی پور از نویسندگان اندیشمند ودرعین حال سینه سوخته ی کنونی ایران است وبی شک یکی از بهترین ها. من متاسفانه فقط کتاب " طوبی ومعنای شب " ایشان را 16-17 سال پیش خواندم - و بسیار هم از آن خوشم آمد، و امیدوارم فرصت دست دهد کتاب های دیگر ایشان ، بویژه " زنان بدون مردان" را هم بخوانم.
نوشته ها و نظرات ایشان گاه چنان ( از زبان و
قلم یک زن ایرانی) بی پرده و صریح ودرعین حال واقعی و تلخ است که من وامثال مرا مبهوت می کند - ونیز به تحسین وا می دارد. تعجب می کنم که ایشان خودرا یک انسان متوسط و ضعیف توصیف کرده که نیاز به حضور یک خدای آگاه در آسمان ها دارد. ایشان خودش را خیلی دست کم گرفته ودرواقع شکسته نفسی کرده است. به نظر من
خانم پارسی پور خیلی هم شجاع و واقع بین
و دارای اعتماد به نفس است( همان اکسیری که زنان ایرانی بتدریج وبا گام های بلند دارند به آن دست می یابند) و نیازی به داشتن یک حامی درماورا الطبیعه ندارد. البته این( خدا باوری) به خودشان مربوط است و یک امر خصوصی است. امادر مورد میل شدید ایشان در آن غروب زیبای پاییز خرمشهر به سجده، میل بجایی بود و هر آدم دهری و سکولار ی هم می توانست "سجده" کند و مفهوم آن هم می توانست "سجده دربرابر زیبایی شاهکار طبیعت ناشناخته " باشد نه لزوما سجده در برابر خالق احتمالی آن . البته خانم پارسی پور در آن زمان سن کمی داشتند (و عجب سر نترسی هم داشتند که تک وتنها سوار یک ماشین با چند سرنشین غریبه ی مرد شدند
و به سلامت به منزل رسیدند، و چه امنیتی آن زمان در ایران بود) و ضمنا از خدا هم به دلیل ... دلخور بودند ونمی شد از ایشان انتظار فرزانگی امروزشان را داشت. امبدوارم ایشان همچنان به گفتن ونوشتن ادامه دهند و روزی برسد که به عنوان نخستین ایرانی برنده جایزه نوبل ادبیات ، مزد تلاش ها و تجربیات تلخ و شیرین خودرا بگیرند.
بابک

سلام

ما جمعی از دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف هستیم.
داریم بر روی یه ویژه نامه ای کار می کنیم با موضوع زن و ادبیات .
در بخشی از این کار ما مطالبی از شما رو که چاپ شده بود خواندیم و دوست داریم در صورت لطف شما هر چند کوتاه در مورد برخی از کار هاتون بیشتر حرف بزنیم.
می دانم که دست ما از شما کوتاه است. با این وجود قرار کوتاهی برای گفتگو ما را خوشحال میکند.

با تشکر
فاضل گنجی

به نظرم اين تصور كه اگر خدايي هست، به اين معناست كه بايد او را پرستيد، آن‌هم با سجده كردن، تصور درستي نيست، البته معمول است. به نظرم باور به اين‌كه اين جهان زيباست، بزرگ است، شگفت‌آور است و قابل اعتماد خود يك جور اذعان به وجود اوست. منظورم از اعتماد، حضور و وجود قوانين است. همين‌كه ما مي‌توانيم با اعتماد به آن قوانين اراده‌اي بزرگ‌تر از اراده‌ي انساني پيدا كنيم، اين‌كه مي‌توانيم به درك انساني و هوش و حس انساني تكيه كنيم، اين‌ها نشانه‌ي اوست. چنان نام خدا را آلوده‌اند كه به سختي مي‌توان تصوري جز همان پيرمرد فرني‌خور هدايت از او داشت. تصوير من بسيار متفاوت است. چيزي مثل يك كاغذ بزرگ است كه از قوانين ريز و درشت پر شده است و به من مي‌گويد كه اگر به اين قوانين آگاه باشي، درست خواهي زيست. سيما سلطاني

ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد
صداقت شما قابل تحسین است و نوشته هایتان یادآور اشعار زیبای فروغ است. ایکاش دیگر نویسندگان و شعرای ما هم بخشی از این صداقت و شهامت شمارا میداشتند. برقرار باشید...

جناب فاضل گنجى،
لطف فرموده از طريق سايت من با من تماس بگيريد. لطفا اى ميل خود را فراموش نكنيد و بنويسيد تا تماس ميسر شود.
از لطف تمامى دوستانى كه مرا شرمنده كرده اند سپاسگزارم.
شهرنوش پارسى پور

این که آیا خدا واقعا وجود دارد یا نه، و در آن صورت، آیا او پیرمردی است با شمایلی عجیب و غریب و احیانا ترسناک یا زنی جوان و زیبا یا اصلا کودکی معصوم و بی گناه، در جای خود موضوع قابل تاملی است، اما یادم است در جایی خواندم (یا شنیدم؟) که واژه «خدا» در زبان فارسی یعنی "خود آ" یا "خود آمده" که به مفهوم "چیزی که خود پدیدار شده است ..." باید باشد. اگر این مفهوم یا برداشت از آن واژه درست باشد، گمان کنم موضوع خدا خیلی روشن تر، ملموس تر، علمی تر، و دوست داشتنی تر از آن مفهومی باشد که در مذاهب یگانه پرست (و معمولا پدرسالارانه) از آن صحبت شده و می شود. اصولا حتی "تصویر" ی که از خدا در قرآن هم می آید، یک صورت انسانی (چه مذکر یا مونث) نبوده و بیشتر یک صورت معنایی است و ظاهرا شکل "پیرمرد" خدا از انجیل آمده است. (هر چند که انجیل هم متاسفانه دچار تحریفات بسیاری شده است.) به هرحال، یک چیز مسلم است، و آن این که عشق و مهر به وجود و هستی و زیبایی های عالم و حتی حس عبودیت و سجده و گشودن دستان و بازوان به سوی آسمان و خورشید و ماه و ستاره و "مادر طبیعت" و این گونه احساسات، از خیلی پیش از آن که مذاهب پیدایشان شود در انسان وجود داشته و به واقع موضوعی حسی (احتمالا با ریشه های غریزی و عاطفی) است و به قولی، "فطری" انسان است. در شعر «تولدی دیگر» فروغ فرخزاد هم می خوانیم که چگونه او می خواهد وجود خود را با درخت و آب و خاک و آتش و ... یکی کند ... وقتی به ریشه های دور تر و ژرف تر پاگانیزم درست نگاه کنیم، این ارتباط به واقع "روحانی" یا spiritual را میان انسان و کلیت هستی به خوبی می بینیم. آنچه که این حس خوب و اصیل را متاسفانه ضایع کرده، آمیخته شدن خرافات و تجارت زدگی (و نه خود تجارت) با این افکار و احساسات پاک و راستین انسانی است که کار را به اینجا کشانده است.

به به به . چقدر لذت بردم.